Suzi Quatro

Suzi Quatro, geboren als Susan Kay Quatro op 3 juni 1950, is een Amerikaanse zangeres, bassist, songwriter en actrice. Met een carrière die meerdere decennia omspant, heeft Quatro een onuitwisbare indruk achtergelaten op de muziekindustrie. In de jaren 70 behaalde ze opmerkelijk succes in Europa en Australië met hitsingles als "Can the Can" (1973) en "Devil Gate Drive" (1974), die beide nummer 1 bereikten in meerdere landen.

Het debuutalbum van Quatro, "Suzi Quatro," werd uitgebracht in 1973 en zorgde voor een vruchtbare discografie met vijftien studioalbums, tien verzamelalbums en één livealbum. Nummers als "48 Crash," "Daytona Demon," "The Wild One" en "Your Mama Won't Like Me" behaalden ook succes in de hitlijsten in het buitenland. Ondanks haar aanzienlijke impact in Europa en Australië was haar enige nummer dat de top 40 in de Verenigde Staten haalde het duet "Stumblin' In" met Chris Norman, dat de vierde plaats bereikte.

Tijdens de jaren 70 ontving Quatro zes Bravo Ottos, een prestigieuze Duitse prijs voor muzikanten, en in 2010 verdiende ze een plek in de Michigan Rock and Roll Legends online Hall of Fame. Met naar verluidt wereldwijde platenverkopen van meer dan 50 miljoen blijft Quatro het publiek boeien met liveoptredens. Haar recente inspanningen omvatten het studioalbum "Face to Face" uit 2023 en de samenwerking "The Devil in Me" uit 2021 met haar zoon Richard Tuckey.

Quatro's reis begon in Detroit, Michigan, waar ze werd geboren en opgroeide in een muzikaal gezin. Haar vader, Art, was een semi-professionele muzikant en haar moeder, Helen, was Hongaars. Beïnvloed door Elvis Presley op zesjarige leeftijd, ontwikkelde Quatro een passie voor muziek. Ze kreeg een formele opleiding in klassiek piano en percussie en beheerste uiteindelijk de basgitaar, die haar kenmerkende instrument werd.

In de beginjaren speelde Quatro drums in de jazzband van haar vader, de Art Quatro Trio, en later sloot ze zich aan bij de volledig vrouwelijke rockband, de Pleasure Seekers, geïnspireerd door een optreden van The Beatles op televisie. Ondanks aanvankelijke uitdagingen in de door mannen gedomineerde muziekscene, leidde Quatro's vastberadenheid haar in 1971 naar Engeland, waar ze de aandacht trok van producer Mickie Most.

Onder Most's begeleiding steeg Quatro's carrière met hits als "Can the Can," waarin haar glamrock-imago en kenmerkende muzikale stijl werden getoond. Ze trad op met acts als Thin Lizzy en Slade en behaalde aanzienlijk succes in Europa. Haar prestaties in de Amerikaanse hitlijsten bleven echter bescheiden.

In 1980 tekende Quatro bij Mike Chapman's Dreamland Records en bracht het album "Rock Hard" uit. Onafhankelijkheid werd een terugkerend thema in haar carrière, waarbij ze te maken kreeg met veranderingen van platenmaatschappij en zich aanpaste aan veranderende muzikale landschappen. Ondanks uitdagingen in de jaren 80 en 90 bleef Quatro albums uitbrengen en trouw aan haar vak.

Buiten de muziek waagde Quatro zich aan acteren en kreeg erkenning voor haar rol als Leather Tuscadero in de televisieshow "Happy Days". Ze verkende ook het presenteren van radioprogramma's, waarbij ze rock-'n-roll-programma's presenteerde op BBC Radio 2.

Quatro